"Μικρό λευκό κοχύλι" της Κατερίνας Χλωροκώστα

Για αυτό το μικρό μαύρο βιβλίο έχουν γραφτεί πολλά και έχουν ειπωθεί πολλά. "Το μικρό λευκό κοχύλι" της Κατερίνας Χλωροκώστα διαβάζετε μέσα σε πολύ λίγη ώρα, αν δεν σταματήσεις για πολλοστή φορά το διάβασμα για να σκουπίσεις τα δάκρυά σου, αν δεν σταματήσεις για να πάρεις μερικές ανάσες, αν δεν σταματήσεις για να αναπολήσεις ή ...για να αναρωτηθείς και να μετρήσεις τα δικά σου παράπονα, λάθη, πληγές, απραξίες.


Από την εισαγωγή σου δίνει μια σφαλιάρα, μια τόσο δυνατή σφαλιάρα που δεν ξέρεις από που σου ήρθε. Δεν έχει γραφτεί για να χαϊδέψει τα αυτιά, ούτε για να παρηγορήσει. Δεν έχει δημιουργηθεί για να κριτικάρει ή για να κατηγορήσει.
Κρυφή ελπίδα να ξυπνήσει τους τωρινούς-πρώην ανήλικους, παιδιά-γονείς, να προλάβει λάθη και καταστάσεις, όσο είναι δυνατόν, πριν να είναι αργά. Σε βάζει σε ένα πρίσμα, που ναι μεν το ζεις καθημερινά, αυτή την καθημερινότητα που εμείς βιώνουμε σε γρήγορους ρυθμούς, και σε αναγκάζει να πατήσεις μια παύση και να παρακολουθήσεις σαν θεατής αυτήν την καθημερινότητα. Όμως δεν σταματά εδώ...
Σου δίνει μια ματιά από ένα πιθανό μέλλον, εάν δεν αλλάξεις αυτά τα μικρά καθημερινά πράγματα που κάνουν την διαφορά. Αυτό το πιθανό μέλλον είναι πολύ τρομακτικό, είναι ο εφιάλτης κάθε γονέα.

Πόση σημασία δίνουμε στις λεπτομέρειες;
Μετά από την ανάγνωσή του, αυτά που θεωρούσατε σημαντικά θα φανούν ασήμαντα, μηδαμινά. Εάν του δώσετε την ευκαιρία θα σταθεί αφορμή για να αλλάξετε την καθημερινότητά σας, αλλά και τον τρόπο που βλέπετε και ζείτε την καθημερινότητα.
Εάν του δώσετε μια ευκαιρία, θα σταθεί αφορμή να βρείτε τον τρόπο να συγχωρήσετε τον εαυτό σας από τις τύψεις, και ίσως ... ίσως, όλοι εμείς οι γονείς να γίνουμε καλύτεροι γονείς.

Ένα βιβλίο που αφορά πατέρες και μητέρες και μελλοντικούς πατέρες και μητέρες.

Αυτή η σκέψη μου έρχεται αυτή τη στιγμή ...πότε ξεχάσαμε να είμαστε παιδιά; ποιά στιγμή ήταν αυτή ακριβώς που ξεχάσαμε πως ήμασταν παιδιά;