Θέλω να πάω σχολείο λέμε... όχι εγώ... ο γιος μου το λέει

Όταν το ένα παιδί πάει σχολείο και το άλλο μένει πίσω, η ψυχολογία του είναι λίγο...περίεργη. Δικαιολογημένη απόλυτα όμως. Στις διακοπές του Πάσχα συνήθισαν να είναι από το πρωί μαζί, να παίζουν, να τσακώνονται και όλα αυτά που κάνουν δύο αδερφάκια. Από την αρχή της εβδομάδας που ξεκίνησε το σχολείο η μεγάλη, ο μικρός προσπαθεί να προσαρμοστεί πάλι στην νέα καθημερινότητα. 


Φυσικά ανυπομωνεί να πάει σχολείο, να γνωρίσει παιδάκια, να παίξει, να μάθει, να βάλει την σάκα του στον ώμο και φυσικά το κολατσιό του φτιαγμένο πάντα από την μαμά! Στο σπίτι ο μικρούλης μου βαριέται. Όλο ρωτάει πότε θα έρθει η αδερφή του. Όλο ψάχνει να βρει τι θα παίξει, τι σκανταλιά θα κάνει, τι θα ψαχουλέψει στα συρτάρια-ντουλάπια-ντουλάπες.

Περιττώ να πω ότι είναι συνεχώς από πίσω μου... ότι κάνω όπου πάω πρέπει οπωσδήποτε να συμμετέχει και εκείνος. Να βοηθήσει όπως λέει. Βόλτες πάμε, αλλά ομολογώ κάθε ημέρα δεν γίνεται. 

Πότε θα έρθει ο Σεπτέμβρης να πάει και εκείνος σχολείο; Μέχρι τότε το σχολείο θα το "φτιάχνουν" γιατί δεν είναι έτοιμο ακόμη... καταλάβατε εσείς τώρα ναι; Εύχομαι να το θέλει τόσο πολύ το σχολείο όσο και τώρα!