Το βάθος της αγάπης, της Μαίρης Λακουμέντα

Σήμερα τα βήματά μου μ’ έφεραν στην θάλασσα. Ήσυχα φυσάει ο μπάτης και την δροσίζει. Περπατώ στην άμμο με τα φύκια να πλέκονται στα πόδια μου. Ο ήλιος αντικαθρεφτίζει τα σίδερα και τα σχοινιά των σκαφών που είναι δεμένα στο μουράγιο. Στην αποβάθρα ένας ναύτης στέκεται και αγναντεύει το πέλαγο. Κύματα απαλά με πλαισιώνουν και η καρδιά δίνεται στο ανοιχτό ακρογιάλι. Όλα σιωπηλά και ήρεμα και η σαγήνη συμπλέει με το φως της ώρας που ξεχύνεται δειλά. Και είναι οι βάρκες που λικνίζονται ταπεινά στην ηρεμία του ασυνείδητου, ταξιδευτές του ονείρου.

Το γαλάζιο με κατακλύζει και ονειρεύομαι ταξίδια μακρινά. Ήρεμος οδηγός, σαλπάρει για το νησί της αγάπης, δίχως όνειδος, δίχως προσταγή. Φωτεινά σήματα εκπέμπει το μικρό καράβι, έτσι καθώς φτάνει στην αποβάθρα και ρίχνει μαλαματένια άγκυρα. Μια γαλήνη βασιλεύει στην παραλία και δυο τρεις ψαράδες ρίχνουν δολώματα. Αρχέγονη ώρα, που λίγοι ξέρουν να απολαμβάνουν, αιωρείται μετέωρη έχοντας μαρτυρίες ξένες, μακρινές. Το μυστήριο της ύπαρξης με ακολουθεί, έτσι καθώς βυθίζομαι και αναβαπτίζομαι στα κύματα μιας αιώνιας θάλασσας που με περιβάλλει.

Άγκυρα ρίχνω μεσοπέλαγα τη ζωή μου και αναζητώ την φημισμένη γοργόνα, μια προξενήτρα του βυθού να μου πει για τον έρωτα μου. Φυσά γλυκά ο μπάτης, και παίζει χαϊδεύοντας τα γαλανά νερά. Αφήνομαι στο λάγνο χάδι του και αυτός δεινός εραστής χαϊδεύει ευχάριστα το πρόσωπο και τον γυμνό λαιμό. Ο ήλιος φεγγίζει τους γυμνούς βράχους, τους ζωντανεύει και εγώ ρεμβάζω το χρυσαφένιο χρώμα, με μάτια στυλωμένα στην μενεξεδένια δόξα του ουρανού.

Φωτεινά σημάδια στον ουρανό δίνουν προμηνύματα χαράς και εκπέμπουν μηνύματα. Ολόχαρη παρουσία σκύβεις κοντά μου, αφουγκράζεσαι τους παλμούς μου και εγώ ανασαίνω. Θυμάσαι που ταξίδια ονειρευόμασταν και είχαμε ένα χάρτη και ένα διαβήτη για να τα σημαδέψουμε; Ακόμα δεν τα δρομολογήσαμε και μια θλίψη σκιάζει τα όνειρα μας. Μια θάλασσα είναι ο έρωτας μας, ο πόνος μας, το δάκρυ. Μια θάλασσα είναι η αγάπη που λυτρώνει και εσύ μου θυμώνεις γιατί μου λες ότι αγαπώ περισσότερο εκείνη.. Και εγώ καράβι μεσοπέλαγα, να ρίχνω μια άγκυρα, για να μετρήσω το βάθος της αγάπης. Αχ να ήσουν θάλασσα να μην σε άλλαζα..


Μαίρη Λακουμέντα