Το μεγάλωμα, της Μαίρης Λακουμέντα

Κάθομαι βυθισμένη σε μια ψάθινη πολυθρόνα αυτό το Πασχαλιάτικο απόγευμα στη
βεράντα του πατρικού μου. Ακούω στην κορφή της μουριάς ένα πουλάκι να τραγουδάει
ανύποπτο, ώρα πολλή.. Θαυμάζω τον ρυθμό και τον οίστρο του. Τα εγγόνια παίζουν
στην αυλή. Ο Αρίστος πετάει τα πόδια του μπροστά και τα χτυπάει χάμω και ύστερα τα
τινάζει στο πλάι και πάλι τα χτυπάει στα πλακάκια. Σηκώνει τα γόνατα ως το πιγούνι
λυγίζει μέχρι κάτω και στέκεται στο ένα πόδι σαν γλαροπούλι παριστάνοντας τον χορευτή.
Η Άσπα σαλιώνει το δάκτυλο και το σηκώνει στον αέρα για να δει από πού φυσούσε ο
αέρας. «Σήμερα φυσάει μπάτης», φωνάζει.

Πολύ βελούδινο το σίγμα της και όλα τα χειλικά της σύμφωνα. Σαν να κατακρατούσε
μικρή φυσαλίδα κάτω από τα χείλη της. Εκείνη τη στιγμή ένα κρατς ακούγεται και ένα
σάπιο κλαρί της μουριάς τσακίζεται, παίρνοντας κάτω την Νεφέλη πιο γρήγορα από ότι
εκείνη υπολόγιζε. Μια ησυχία και ένα ομαδικό γέλιο ξεσπάει και όλοι τρέχουν να την
σηκώσουν. Το κλαδί ήταν χαμηλό, η Νεφέλη παλληκάρι, δεν έχει λέει χτυπήσει και η
κατρακύλα της, πήρε μαζί της το ξάφνιασμα της πρώτης στιγμής, που έλιωσε μέσα στα
γέλια.

Θυμάμαι τα δικά μου χρόνια, κάτι παρόμοιο έχω ζήσει και εγώ στην παιδική μου ηλικία.

Σε λίγο θα μεγαλώσουν, θα πάρουν μαζί τους αυτές τις αναμνήσεις. Στιγμές που πέρασαν,
στιγμές που περνάνε, στιγμές που θα περάσουν. Δεν ξέρω πως θα είναι για τα σημερινά
παιδιά το μεγάλωμα. Διαφορετικό, ίδιο με το δικό μας, ποιός ξέρει;

Αυτό που ξέρω είναι ότι σαν ενήλικες προσπαθούμε να φτιάξουμε μια κανονική ζωή
για μας και τα παιδιά μας. Νομίζουμε πως όλα τα τακτοποιήσαμε. Όμως είναι σίγουρο ότι
δεν ξέρουμε τι μας γίνεται. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, η ίδια ταλάντευση ανάμεσα στην
επιτυχία και στην δικαιοσύνη, στην χαρά και στην προδοσία, στο καλό και στο κακό, στους
ήρωες και στα αχρεία υποκείμενα, στην ενοχή και στην αθωότητα, στη φιλοδοξία και στην
εξουσία. Μετά η ζωή παίρνει τα ηνία και ακολουθεί τη δική της πορεία για τον καθένα.

Όταν είσαι νέος, νομίζεις ότι μπορείς να προβλέψεις τις πιθανές οδύνες που μπορεί
να σου φέρει η ζωή. Αντιλαμβάνομαι ξαφνικά πως αυτή ίσως είναι μια από τις διαφορές
ανάμεσα στη νιότη και στην προχωρημένη ηλικία.

Οφείλω ωστόσο να υπογραμμίσω ξανά ότι αυτή είναι η ερμηνεία που δίνω τώρα. Η
μάλλον ο,τι μπορώ να μαθαίνω να ερμηνεύω τα νέα συναισθήματα που φέρνει ο χρόνος…

Μαίρη Λακουμέντα