28η Οκτωβρίου 1940...


Ημέρα μνήμης για πολλούς που έζησαν τα γεγονότα από κοντά ...
Ημέρα εκπαίδευσης για πολλούς που μαθαίνουν ξανά και ξανά είτε στο σχολείο τα παιδιά, είτε κοντά σε όσους έζησαν τα γεγονότα από κοντά ...

Νιώθω μεγάλη περηφάνια όταν τα παιδιά μου τραγουδούν τον "Ντούτσε", με πάθος και στόμφο, κρατώντας την Ελληνική σημαία.
Νιώθω βαθιά συγκίνηση όταν παρακολουθώ ντοκιματέρ της τότε περιόδου.




Θεωρώ ότι είναι μεγάλη υποχρέωσή μας να γνωρίζουμε την ιστορία μας, σαν λαός, σαν έθνος. Παράλληλα όμως λυπάμαι πολύ, όταν τείνουν οι εθνικές εορτές να μειώνονται σε ένταση... σε εορτασμό... Θυμάμαι παλαιότερα, όταν εγώ ήμουν Δημοτικό, οι παρελάσεις που παρακολουθούσα με άφηναν άφωνη, μου προκαλούσαν έντονα συναισθήματα. Όπως και οι γιορτές που κάναμε στο σχολείο, με συγκινούσαν. Κάναμε θεατρικά, ποιήματα, τραγούδια με την χορωδία. Όλοι απαραίτητα παρόντες, παιδιά και γονείς, παππούδες και γιαγιάδες.
Τα σχολεία και οι δρόμοι στολισμένα με σημαίες, τα μεγάφωνα να παίζουν εμβατήρια.

Δεν ξεχνώ που πρώτοι πρώτοι στην παρέλαση ήταν άνθρωποι που είχαν δώσει την ψύχη τους στον αγώνα, που παρόλο την ηλικία τους και την ταλαιπωρία τους, το παράστημά τους ήταν περήφανο, με τα μετάλλιά τους και τις στολές τους βημάτιζαν και έβλεπες στο βλέμμα τους αυτή την σπίθα!


Εργασία του γιού μου, στην Β' Δημοτικού, στο Σκέφτομαι και Γράφω, "μιλάω με κάποιον μεγαλύτερο και γράφω σε 5 γραμμές μια ιστορία από τον πόλεμο του 1940".
Ευκαιρία λοιπόν, μιας και θα επισκεπτόμασταν την γιαγιά και παππού μας την Κυριακή, να ακούσουν και τα δύο παιδιά ιστορίες από τότε. Τότε ήταν παιδιά η γιαγιά και ο παππούς μου. Έχουν χαραχτεί βαθιά στην μνήμη τους και στην ψυχή τους οι ημέρες του πολέμου. Αυτά που είδαν, που άκουσαν, που ένιωσαν.
Διαλέγαμε μια ιστορία λοιπόν από τότε και την έγραψε ο μικρούλης με τα δικά του γραμματάκια στο τετράδιό του... σήμερα το κάθε παιδί διάβασε τι έγραψε... το κείμενο το δικό μας παρακάτω...



Το πρώτο του Σκέφτομαι και Γράφω! Και όπως μου είπε, το είπαν όλα τα παιδάκια όρθια στο πίνακα. Αύριο η γιορτή στην κάθε τάξη μέσα.
Την Τετάρτη η παρέλαση.

Καλά να περάσετε
:)


6 σχόλια:

  1. Μπράβο στο παιδάκι σου ,Κάλλη μου!

    Δυστυχώς, αυτό που γράφεις ισχύει... το βλέπω και εγώ με λύπη: ο εορτασμός στο σχολείο γίνεται πολύ τυπικά και μόνο λίγα παιδιά συμμετέχουν στην δοξολογία και στην παρέλαση.
    Ας δώσουμε εμείς αξία στους εορτασμούς και ας τιμήσουμε τους ήρωες, διδάσκοντας την Ιστορία της Πατρίδας μας στα παιδιά μας.

    πολύ ωραία ανάρτηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προσπαθώ να το δω και από την άλλη μεριά ...ότι δηλαδή μέσα στην τάξη τα παιδιά ίσως να ακούνε πιο πολλά πράγματα, να κάνουν πιο πολλά από όσο στην ανοιχτή γιορτή που κάναμε κάποτε ...αλλά πάλι σκέφτομαι ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει σε οποιαδήποτε άλλη διδακτική ώρα.
      Αν και πάνε για λίγη ώρα στο σχολείο για την εορτή, και πάλι με λύπη βλέπω ότι λίγα παιδιά συμμετέχουν.
      Σε ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  2. Μπράβο στον μικρούλη μας!!!!! Κι εγώ Κάλλη μου αναπολώ τις σχολικές γιορτές που κάναμε κάποτε...θυμάμαι την μεγάλη αίθουσα του σχολειού μας γεμάτη αφίσες και σημαιάκια,γεμάτη κόσμο,γεμάτη παιδικές φωνούλες ,ποιήματα ,τραγούδια...άλλες εποχές!
    Μπορεί στα σχολεία τώρα να μην μαθαίνουν πολλά για την ιστορία του τόπου μας,αλλά θεωρώ υποχρέωση κάθε γονιού να το κάνει! Μεγαλώνουμε τους Έλληνες του μέλλοντος..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλλάζει ο χαρακτήρας του σχολείου για λόγους που δεν θέλω να αναφέρουμε εδώ... αλλά σίγουρα ο κάθε γονιός από την μεριά του είναι υποχρεωμένος; οφείλει; να μεταβιβάσει στα παιδιά του την Ιστορία μας.
      Πόσο μου λείπουν αυτές οι γιορτές κι εμένα Ρούλα μου!! Και με παραδοσιακές στολές όλοι μας τότε!!

      Διαγραφή
  3. Τι γλυκό, να το χαίρεσαι το παιδάκι σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Your comments make me smile :-)

Από το Blogger.