Small Talk με την Χαρά Χρυσάφη

Έχω την ιδιαίτερη χαρά να φιλοξενώ στο BookLover την Χαρά Χρυσάφη, με αφορμή το νέο της βιβλίο "Αυτό το βιβλίο θα αυτοκαταστραφεί σε 20 λεπτά", το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής! 
Ευχαριστώ θερμά για αυτόν τον μικρό διάλογο με την Χαρά, φωτεινό παράδειγμα για την νέα γενιά.

- Η ιστορία μου έδωσε την εντύπωση πως μπορεί να είναι βιωματική. Όντως; Υπήρξε στιγμή που έχεις "φωνάξει" στην καθημερινότητά σου που είπες enough-is-enough και έχεις δράσει;

Το βιβλίο δεν είναι βιωματικό, είναι απλώς μια δική μου παρατήρηση σε καθημερινές εικόνες της  καθημερινότητας και περισσότερο της ελληνικής πραγματικότητας. Φυσικά και έχει έρθει η στιγμή που είπα αρκετά ως εδώ και πέρασαν από το μυαλό μου διάφορα συναισθήματα. Όπως «Τα παρατάω!», «Γιατί σε εμένα;», «Πώς γίνεται να συμβαίνουν τόσο άσχημα πράγματα στον κόσμο;» κτλ. Υπήρξαν στιγμές που έδρασα και στιγμές που σιώπησα, όπως όλοι οι άνθρωποι. Απλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω πάντα έναν καλό λόγο για δράση ή ένα καλό λόγο για σιωπή. Πρέπει να ξέρεις εσύ ο ίδιος πρωτίστως, γιατί πρέπει να μιλήσεις ή όχι. Αλλιώς το παιχνίδι είναι χαμένο. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που δρουν από αγανάκτηση, από θυμό, από ζήλια, από φθόνο, έχω γνωρίσει και ανθρώπους που δρουν, γιατί απλώς θέλουν να βοηθήσουν, γιατί ξέρουν να πιστεύουν στις ιδέες τους χωρίς να καταπατούν τα δικαιώματα των άλλων, έχω γνωρίσει ανθρώπους που δρουν με ενσυναίσθηση χωρίς ανταλλάγματα, επειδή η ψυχή τους είναι πιο βαθιά απ’ την πληγή τους. Παλεύω κάθε μέρα κι εγώ με τους δαίμονες μου και στο τέλος της ημέρας δεν θέλω να μένει η πικρία στα χείλη μου. Προσπαθώ, κερδίζω ή απογοητεύομαι μα πάντα επιστρατεύω όλες μου τις δυνάμεις στο να μην αδικώ κανέναν. Στο να μην αδικώ και τον εαυτό μου συν της άλλοις. Η «δράση» είναι ένας συνεχής αγώνας που θέλει κραυγαλέες σιωπές και αθόρυβα λόγια.

 - Είσαι ένα νέο κορίτσι, ανήκεις στην νέα γενιά. Θεωρείς πως αντιπροσωπεύει τους νέους της γενιάς σου σε αυτό το βιβλίο;

Δεν ξέρω αν τους αντιπροσωπεύω, πάντως το «Αυτό το βιβλίο θα αυτοκατασταφεί σε 20 λεπτά» είναι για μένα ένα βιβλίο που με διάλεξε, όσο κλισέ και να ακούγεται, ακριβώς γιατί η δική μου γενιά, ίσως να ‘ναι η γενιά της σιωπής, της απάθειας, της «δεν έχω άλλη δύναμη να παλέψω». Θα μου πείτε όλες οι γενιές τα ίδια πιστεύουν, απλώς θεωρώ πως όντως βρισκόμαστε καθημερινά σε μια αέναη αντίθεση. Βλέπεις νέους ανθρώπους που αγωνίζονται για τα εναπομείναντα ιδανικά σ’ αυτόν τον τόπο και άλλους να συνεχίσουν να βολεύονται στον γρήγορο, στον εφήμερο, στον ύπουλο και υπόγειο τρόπο. Επιτακτική μου ανάγκη ήταν να μιλήσω και απλώς να καλέσω όλους αυτούς που νιώθουν εγκλωβισμένοι ή όλους αυτούς που επιδεικνύουν την κραυγή τους, χωρίς νόημα, να αναρωτηθούν, να προβληματιστούν για το τι είδους τελικά άνθρωποι θέλουν να είναι.

- Πως ξεκίνησε και γιατί να γράψεις αυτό το βιβλίο;

Το πρώτο μανιφέστο του βιβλίου είναι το: «Μανιφέστο υπέρ επιβίωσης», ο πρώτος τίτλος ήταν: « Η κουβέρτα της επιβίωσης» και γράφτηκε για το προηγούμενο βιβλίο μου με τίτλο «Καταρρίπτεται», 15 θεατρικοί μονόλογοι, στα πλαίσια μιας παρουσίασης. Εκεί μου είπαν πως αυτό το κείμενο είναι μια κραυγή, είναι ένα κείμενο διαμαρτυρίας και έτσι αποφάσισα να διαβάσω και να ανακαλύψω τι πρεσβεύει ένα μανιφέστο. Έγραψα αυτό το βιβλίο για να ανακαλύψω ακόμα και εγώ όλα τα γιατί του κόσμου. Για να ανακαλύψω αν μπορείς να αυτοκαταστραφείς ή όχι απ’ τις αλήθειες που σε περιτριγυρίζουν, αν μπορείς να δεις κατάματα τη ζωή και να την πάρεις στα χέρια σου ή να σε πάρει αυτή και να σε κάνει φερέφωνο της.

- Η πολιτική παίζει κάποιο ρόλο στην ζωή σου; Έχεις σκεφτεί να ασχοληθείς ποτέ;

Πιστεύω στον όρο πολιτική, δεν πιστεύω στον όρο κομματικοποίηση. Όχι δεν έχω σκεφτεί να ασχοληθώ με την πολιτική, γιατί στη χώρα μας οι περισσότεροι μπερδεύουν τους δυο όρους που προανέφερα και θα συνεχίσουν να τους μπερδεύουν. Οι Έλληνες μπορούν να  βρίσουν σε δευτερόλεπτα έναν πολιτικό και την άλλη στιγμή βάζουν υποψηφιότητα για δημοτικοί σύμβουλοι. Αν αυτό δεν είναι το λιγότερο αντιφατικό, τότε δεν ξέρω τι είναι. Πιστεύω στις αντιφάσεις δεν πιστεύω όμως στην υποκρισία. Πιστεύω στην πολιτική και λυπάμαι που ακόμα έχει παραμείνει μια ιδέα, ένα ανώτερο ιδανικό. Λυπάμαι που δεν θα γίνει πότε πράξη, όσο μηδενιστικό και να ακούγεται αυτό. Πολιτική είναι να μην πετάς τα σκουπίδια σου δρόμο, όχι να βρίζεις το δήμο σου επειδή έχουν απεργία οι εργάτες των απορριμματοφόρων οι οποίοι είναι απλήρωτοι. Πολιτική είναι να σέβεσαι τον άρρωστο, όχι να συνεχίζεις να δίνεις φακελάκια, επειδή σε εξαναγκάζουν  οι γιατροί. Πολιτική είναι να έχεις την τόλμη να κρίνεις τον εαυτό σου πριν κριθείς. Πόσοι άραγε Έλληνες το κάνουν αυτό; Όλοι θα απαντήσουν μα εγώ το κάνω. Θα τους απαντήσω και εγώ το κάνω, μα αρκεί ένα και μόνο σκουλήκι να σαπίσει όλο το μήλο.

Την Χαρά μπορείτε να την ακολουθήσετε στην σελίδα της στο facebook.

Διαβάστε την παρουσίαση του βιβλίου που είχαμε κάνει