Καλοκαιρινές αισθήσεις...

Θα ήθελα λίγο περισσότερο Καλοκαίρι βρε παιδί μου... και δεν ήταν πως πήγαμε σε κάποιο πανέμορφο αιγαιοπελαγίτικο νησί. Ούτε ότι κάναμε κάτι ιδιαίτερο. Ήταν η ηρεμία που υπήρχε αυτό το Καλοκαίρι,

αυτή η ηρεμία που καταφέραμε να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα, που ευχαριστηθήκαμε πρωινά χωρίς ξυπνητήρι και που βούλιαξαν καναπέδες από τις ξάπλες.

Ήταν η αίσθηση αυτού του Καλοκαιριού που μας έμεινε και θα θέλαμε λίγη ακόμη. Πως να μην άλλωστε.

Τώρα που πέρασε σχεδόν ο πρώτος μήνας του Φθινοπώρου, με τα σχολεία, τις δραστηριότητες, την επιστροφή στην καθημερινότητα... ποιά επιστροφή στην καθημερινότητα; Η αίσθηση του Καλοκαιριού μας είναι ακόμη αισθητή. Ο καιρός απλά δεν συμβαδίζει.

Δεν είναι απαραίτητα κακό... το Φθινόπωρο έχει την γοητεία του, τα είπαμε αυτά και σε προηγούμενες σκέψεις που είχα μοιραστεί μαζί σας "μερικά πράγματα που μου αρέσουν το Φθινόπωρο".
Αλλάζουν όλα, ποτέ δεν είναι ίδια. Ακόμη και χθες ήταν αλλιώς τα πράγματα. Και αύριο θα είναι διαφορετικά. Αυτή είναι η γοητεία της ρευστότητας της ζωής. Μα και η τραγικότητά της.

Για αυτό, το ρητό ζήσε την κάθε ημέρα σαν να ήταν η τελευταία, είναι πολύ πολύ σοφό. Πολλοί νομίζω πως το έχουν παρερμηνεύσει όμως. Εγώ το παίρνω ως ζήσε την στιγμή γιατί δεν ξέρεις τι θα σου έρθει αύριο, ή ακριβώς το επόμενο λεπτό.
Τελικά, αυτές οι καλοκαιρινές αισθήσεις δεν έχουν να κάνουν με την εποχή αυτή καθαυτή. Αλλά, με την ωριμότητα και την εξέλιξη, ...είτε είναι μέσα Καλοκαιριού, είτε Καταχείμωνο.