Οι ψίθυροι της Νύχτας, της Μαίρης Λακουμέντα

Έρχεται η νύχτα και με καλοπιάνει με ψιθύρους και ευωδιές. Εγώ νυχτολούλουδο και καθώς κοιμάται η πόλη ψάχνω να σε βρω πριν έρθει το πρωί και φανεί ο ήλιος. Το φεγγάρι βάζει το γαϊτανάκι των ονείρων να γυρνάει σε ένα χορό εξωτικό. Τριγυρνώ ήσυχα μέσα στην νύχτα και αμέτρητα φιλιά σου στέλνω κάτω από τον άσωτο ουρανό. Σταλιά σταλιά, τα παίρνει της νύχτας ο άνεμος, για να σου τα φέρει. Ασήμαντος κάλυκας, μικροσκοπικά του νυχτολούλουδου τα πέταλα, όμως σαν τον κούκο του ρολογιού, πετάγεται έξω το άρωμα του και γίνεται δροσιά στην βραδινή σου φορεσιά. Μπερδεύεται με του ανέμου την πνοή και σε στιγμές αμίλητες, έρχεται με την νύχτα και σου βάζει βέρα. Ακούω το θαύμα της ζωής που καταμεσής στο πουθενά γεννά όνειρα και ελπίδες.

Άνοιξε νυχτολούλουδο και άπλωσε την μεθυστική σου μυρωδιά μέσα στα καστανά μαλλιά της. Άστη να σκαρφαλώσει στους τοίχους να φτάσει στο μπαλκόνι της. Πώς να την συγκρατήσεις; Κρατώ τη διάφανη λευκότητα και το μοναχικό μου δάκρυ κυλά επάνω του. Στρέφει το κεφάλι του, με κοιτά. Τι θέλεις από μένα; με ρωτάει, και κάθε βράδυ ξενυχτάς παρέα με το φεγγάρι και τα αστέρια.

 Νυχτολούλουδο μου, που ζωντανεύεις κάθε σούρουπο και μοσχοβολάς, θέλω να ξέρεις για τον καημό μου που όλο μεγαλώνει για εκείνη. Η έρημη καρδιά μου μέσα στη νύχτα αναζητά να βρεθεί κάτι, η αγάπη μας να λυτρωθεί. Ένα μισό είμαι και περιμένω το άλλο μου μισό. Σε βλέπω καλή μου και πριν προφτάσουν τα μάτια να χορτάσουν, πρέπει να ξαναφύγω. Τότε έρχεται ανελέητη η απελπισία και μέσα στη διάρκεια της, η αγάπη μας μένει μισή, με τις σκιές να μετράνε τα σημάδια της καρδιάς. Καλή αντάμωση λοιπόν αγαπημένη, πάλι στων αστεριών το φως…

Μαίρη Λακουμέντα