Το παιδί μου χτυπάει άλλα παιδάκια.

Ο γιος μου όσο ήσυχο μωρό ήταν, τόσο ζωηρός γίνεται όσο μεγαλώνει. Από τότε που μπόρεσε να κάτσει και να μπουσουλήσει, έκανε εκρήξεις θυμού. Δηλαδή, όταν τον μάλωνα για κάτι που έχει κάνει, καθόταν κάτω και χτύπαγε το κεφάλι του στο πάτωμα, στον τοίχο, στην πόρτα. Πολλές φορές τόσο δυνατά που έκανε κοκκινίλα και μελανιά στο κούτελό του. Όλο αυτό συνοδευόταν με φωνές και υστερίες. 

Στην αρχή είχα πάθει σοκ γιατί δεν ήξερα πως να το αντιμετωπίσω. Προσπαθούσα να τον σταματήσω αλλά τα πράγματα γινόντουσαν χειρότερα. Προσπάθησα να του μιλήσω, αλλά το ίδιο αποτέλεσμα. Τελικά, δεν έδινα καμία απολύτως σημασία. Δεν ήταν εύκολο! Φανταστείτε να βλέπετε το παιδί σας σε κατάσταση έξαλλη και εσείς να πρέπει να μην δώσετε σημασία. Κι όμως, είχε αποτέλεσμα. Ήθελα να με κάνει να τον προσέξω. Μάλιστα επειδή είδε ότι δεν είχε αποτέλεσμα, καθόταν σε μια γωνιά, κοντά μου, και διστακτικά σήκωνε το κεφάλι του ίσα ίσα να με δει εάν τον βλέπω. Εάν τον κοιτούσα, αμέσως ξεκινούσε το κλάμα και την υστερία. Τι να έκανα η δόλια μάνα, έκανα την καρδιά πέτρα, μουλάρωσα και λίγο λίγο σταμάτησε αυτές τις υστερίες με κίνδυνο να χτυπήσει ο ίδιος. 

Ξεπερνώντας αυτό το στάδιο, ξεκίνησε να χτυπάει την αδερφή του. Όχι απλά χτυπήματα, αλλά δυνατές μπουνιές και δαγκωματιές που αφήνανε σημάδι. Όταν φυσικά υπήρχε κάποιος λόγος, όταν νευρίαζε για κάποιο παιχνίδι αντιδρούσε έτσι. Η αντιμετώπιση που ακολουθήσαμε ήταν η τιμωρία. Ήταν μεγαλύτερο παιδάκι και το αντιλαμβανόταν. Η τιμωρία μπορεί να ήταν να κάτσει σε ένα συγκεκριμένο σημείο του σπιτιού για μερικά λεπτά. Μπορεί να του αφαιρούσαμε το δικαίωμα να παίξει με ένα αγαπημένο του παιχνίδι. Το πιο δραστικό ήταν η τιμωρία στο σημείο τιμωρίας. 

Πολύ σημαντικό σημείο σε αυτό, ήταν η αντιμετώπιση στο άλλο παιδί, στην κόρη μου, που προσπαθούσε να αμυνθεί και πόναγε. Προσπαθούσαμε να της μεταφέρουμε ότι ο αδερφός της δεν ξέρει ότι αυτό που κάνει είναι λάθος, γι' αυτό και εκείνη σαν πιο μεγάλη μπορεί να του μιλάει και να του λέει ότι δεν της αρέσει αυτό που κάνει και ότι είναι λάθος. Κι αυτό το στάδιο ξεπεράστηκε σιγά σιγά και με μεγάλη υπομονή από μέρους μας. Φυσικά ακόμη και τώρα υπάρχουν στιγμές που συμβαίνει το ίδιο, αλλά όταν πιεστεί αρκετά για κάποιο παιχνίδι.

Ακόμα σταματήσαμε το παιχνίδι του "τσακωνόμαστε, ξέρετε αυτό που κάνουμε πως παλεύουμε όλοι μαζί πάνω στο κρεβάτι ή στο πάτωμα και κυλιόμαστε. Μπορεί ακραίο, αλλά το κάναμε κι αυτό.

Βλέπω πολλά παιδάκια με τέτοιες αντιδράσεις. Αναρωτιέμαι εάν ήταν σε ένα πιο φυσικό περιβάλλον, δηλαδή στην εξοχή, ήταν διαφορετικά. Μέσα στο διαμέρισμα αναζητούν τρόπους για να ξεσπάσουν. Κι ο Χειμώνας δεν βοηθάει για βόλτες. Επιπλέον, ακόμη δεν πάμε σχολείο.

Ελπίζω πως όταν με το καλό έρθουν σε επαφή με το περιβάλλον του σχολείου, θα έχουν τις βάσεις για να μην παρασυρθούν από άλλα παιδάκια που έχουν τέτοια ξεσπάσματα θυμού. Οι γονείς και σε αυτή την περίπτωση παίζουν σημαντικό ρόλο, μιας και όπως έχουμε πει και άλλη φορά, όπως διδάξεις το παιδί σου αυτά θα μάθει. Όταν και οι γονείς δεν αντιδρούν σε κάτι άσχημο που κάνει το παιδί τους, αυτό θα συνεχίσει να το κάνει επ' 'άπειρον.